رعد

رَعد (غرش آسمان و ابر)

در آیات 12 و 13 سخنانى درباره رعد و برق و صاعقه، آمده و از این پدیده هاى طبیعى بعنوان مظهرى از قدرت و رحمت خداوند یاد شده است. اینها هم در مسیر کلى سوره که از توحید و خلقت و بعثت و راه و بیراهه و ... بحثت مى کند مى باشد.

از آیه 14 به بعد محور سخن، حالت پذیرى حق یا انکار آن است و نتایج خوب حق پذیرى و پاى بندى به تعهدات در مقابل خداوند را بیان مى کند و اینکه پیروزى نهائى از آن طرفداران دین خداست. این سوره که 43 آیه دارد در اواخر سال 6 هجرى در مدینه بعد از سوره محمد نازل شده است.